Yaşanan krizler bile bize yaşadığımız türlü türlü sefaleti düşünme ve anlama imkânı vermiyorsa burnumuz daha çok sürtülecek demektir. Tanrı hak edene hak ettiğini verir. “İnsan için yalnızca çalıştığı vardır”. Kanun budur, değişmez.
Türkiye, başına gelenlerin ne olduğunu henüz görebilmiş değil. Ne oldu da her şey altüst oldu? Yıllar içinde adım adım neler, nasıl yapıldı ki elimizde avcumuzda ne varsa gitti?
Yıllar yılı hep birtakım sözler verildiğini gördük. Öyle inandırıcı bir dille söylendi ki geniş halk kitleleri söyleyene güvendi. Öyle ya, adam her ağzını açışta Tanrı’dan mesaj almış gibi konuşuyordu. Hem havucu, hem sopası buydu.
Bir iki, üç.. beş.. on.. on beş.. hiçbir dediğinin olmadığını, verilen sözlerin tutulmadığını görenler gördü. Sade vatandaş ancak cebinin iyice boşalmasıyla durumun farkına varma belirtileri gösterir hale geldi. “Acaba?” diyenlerin cılız ve ürkek sesi duyulmaya başladı.
Yönetenlerin Tanrı adına konuşur edaları yine değişmedi. Yine aynı havuzdan sözler devreye girdi: Yönetenlere göre hiçbir şey görüldüğü gibi değildi. “Dış güçler”in, Türkiye’nin, aslında bu Allah adamının önünü kesmek istediğini yıllarca devlet imkânları, yüzde doksan medya desteğiyle devamlı pompaladılar. O “Allah adamı”, “Allahın izniyle” bunları da aşacaktı.
Bu sözler hep bozdu
Baktılar ki halk buna da inandı, “Ben neymişim be Abi?” böbürlenmesinin “göklerden gelen haberi” başka bir ilhamla şekillendi. Öyle bir söz etmeliydi ki dünyaya tam meydan okuduğumuz görülmeliydi. Bomba hazırdı. Nasıl olsa engel yok. Uydur uydur söyle! Aklına eseni yap! Meydan senin! “Faiz sebep, enflasyon netice” gibi görülmemiş, duyulmamış bir tez de uydurabilirsin. Hakikaten uydurdu ve sanıldı ki dünya onun isteğiyle tersine döndü. Ve sanki yaradılış yeniden şekillendi. Peki sonuç ne?
...
(Yazının tamamı ve benzer yazılar için "milli düşünce")...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder